Taniec, nm., posuwanie ś. a. obracanie ś. w kółko podług taktu muzyki, wolniejsze lub szybsze, jednej osoby lub dwojga: mężczyzny i kobiety, trzymających się z sobą, podług pewnych ułożonych kroków i figur, stosownie do rodzaju tańca: polki, mazura, walca, oberka, kontredansa i t. d.; muzyka służąca do jakiego tańca; t. solowy = gdy jedna osoba sama tańczy; t. zbiorowy, towarzyski = gdy wiele osób razem tańczy; t. sceniczny — p.Balet; iść w t. = tańczyć, rozpocząć bitwę; prosić do t-ca = ażeby tańczono; t. marsowy = bitwa, walka: t. tatarski = pewien sposób potykania ś. Tatarów szykiem półkolistym nakształt tańca; ni do t-ca, ni do różańca = do niczego; t. św. Wita = rodzaj choroby nerwowej — p.Pląsawica.