Lonely my heart and rugged was my way Yet often pluck’d I as I past along The wild and simple flower of poesy. Soathey.
Lecz iakże próżne są wszystkie nadzieie!
A czas okrutny, nie długo nam sprzyia,
I wiosna życia i szczęścia nas miia,
Gdy ostra burza, słabą łodź zachwieie!
Słońce gorąco, w obłoki się wzbiia,
Tknięty płomieniem, kwiat smutnie więdnieie;
Młodzieniec stoi, patrzy, drzy, truchleie,
Gdy tak odmiennie, świat mu się rozwiia!
Ostatnia nadzieia siły iego krzepi;
Choć łzy przélewa, choć ięczy glęboko,
Wprzyszłość niepewną, błędne rzuca oko;
Ach! może kiedyś będzie sercu lepiéy;
Może się rozpacz, w czułą radość zmieni,
Może się życia, młodość zazieleni!
