Encyklopedyja powszechna (1859)/Alliteracyja
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Encyklopedyja powszechna |
| Tom | Tom I |
| Rozdział | Alliteracyja |
| Wydawca | S. Orgelbrand |
| Data wyd. | 1859 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Alliteracyja, rym spółgłoskowy, powtórzenie, najczęściej trzykrotne, tych samych spółgłosek początkowych w jednym peryjodzie lub dwuwierszu, używane dawniej w poezyi ludów germańskich, mianowicie skandynawskich. W Anglii jeszcze Chaucer i Spenser pisali wierszem alliterowanym; w Irlandyi dzisiejsi nawet poeci nie zaniedbują tego rodzaju wierszowania. Zbyt często wracająca się alliteracyja, czyli powtarzanie się kilkakrotne tych samych rymów spółgłoskowych, jest wadliwém i wyradza się w śmieszność lub zabawkę, jak np. w tym wierszu łacińskim:
Plaudite! porcelli, porcorum pigra propago
Progreditur!..
