Encyklopedja Kościelna/Antyfona
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Antyfona, z greckiego ἀντί — przeciw, φωνὴ — głos, tyle wyraża co głos przeciwny, przeciw brzmiący, a znaczy śpiew jednego chóru, drugiemu odpowiadający, vox reciproca. Ztąd niegdyś hymny i psalmy antyfonami się zwały; lecz w VI w. stale przyjęły nazwę antyfon te krótkie zdania, które się odmawiają lub śpiewają przed psalmami, kantykami i po nich (Amalar. IV, 7). Antyfoną nazywano jeszcze Invitatorium w jutrzni. Dzielą się antyfony, na wzięte z pisma, historji, jako też mieszane. Zaprowadzenie ich w Kościele wschodnim (na wzór hebrajczyków) przypisują św. Ignacemu, biskupowi Antjochji, zkąd do Kościoła zachodniego wprowadził je św. Ambroży. Dzisiaj w pacierzach kapłańskich są antyfony zwyczajne, przed i po psalmach lub kantykach: tak zwane majores (większe), siedm przed Bożém Narodzeniem, i finales (końcowe) o Matce Boskiej; a okrom tego w nabożeństwach prywatnych, w godzinkach, różańcach i po litanjach są modły krótsze, antyfonami zwane. Antyfony przedpsalmowe wskazują typowe i messjaniczne znaczenie, w jakiém Kościół rozumie psalmy. X. S. J.
