Encyklopedia Muzyczna PWM/Schaeffer Bogusław
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Encyklopedia Muzyczna PWM |
| Wydawca | Polskie Wydawnictwo Muzyczna |
| Data wyd. | 1979-2012 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Schaeffer, Schäffer, Bogusław Julian, *6 VI 1929 Lwów, pol. kompozytor, muzykolog, dramaturg, reżyser i pedagog. Był trzecim dzieckiem Władysława i Julii Schaefferów (z domu Petesz). Od dzieciństwa przejawiał wszechstronne zdolności artystyczne. Naukę gry na skrz. rozpoczął jeszcze przed wojną, a od 1946 kontynuował w Opolu u E. Sygnatowicza, później u R. Maliszewskiego. 1944–46 powstały pierwsze komp. (3 krótkie utwory na fort. i Sonatina na 2 skrz.). 1949 ukończył Liceum Matematyczno-Fizyczne w Opolu. 1949–53 studiował w Krakowie komp. u A. Malawskiego w PWSM oraz muzykol. na UJ pod kier. Z. Jachimeckiego. 1953 ożenił się z M. Hanuszewską. 1955–57 wykładał w Katedrze Historii i Teorii Muzyki UJ. 1955 napisał pierwszą sztukę teatr. Webern. W l. 1963–98 prowadził klasę komp. w PWSM (od 1979 Akademia Muz.) w Krakowie (1965 doc., 1989 prof.), 1970 uzyskał tytuł dra nauk humanistycznych na UW; 1986–2002 uczył komp. w Hochschule für Musik und Darstellende Kunst „Mozarteum” w Salzburgu. Ponadto wykładał komp. na kursach, m.in.: w Toruniu, Warszawie, Krakowie, Salzburgu, Karlsruhe, Middelburgu (Niemcy), Yorku (Anglia), Utrechcie (Holandia) i Schwazu (Austria). Wykształcił ok. 160 uczniów różnych narodowości (m.in.: B. Buczek, G. Zechberger, Ch. Lipp, S. Ehrenkreutz, K.K. Hübler, H. Grassl, A. Caprioli, N. Younes oraz O. Lützow-Holm). Od 1965 współpracował ze Studiem Eksperymentalnym PR w Warszawie. Jako kompozytor siedmiokrotnie reprezentował muzykę pol. na festiwalach MTMW. Do lat 70. współpracował jako krytyk muz. i felietonista z licznymi czasopismami kult. w kraju i za granicą. 1967–74 wraz z T. Chylińską redagował „Forum Musicum”. 1956–92 publikował książki, eseje i art. z zakresu muz. współczesnej, studia i prace z zakresu filoz., 3 zarysy historii muz., studia i art. związane z pedagogiką nowej muz.; do ważniejszych należą: Nowa muzyka. Problemy współczesnej techniki kompozytorskiej (1958), Klasycy dodekafonii (1961–64), Wstęp do kompozycji (1976) — unikatowy podr. dla adeptów komp., Leksykon kompozytorów XX wieku (2 t., 1963–65) oraz Kompozytorzy XX wieku (1990). W latach 60. i 70. tworzył grafiki, w różnym stopniu związane z muzyką, wystawiane w galeriach sztuki, głównie krajów Europy i Ameryki Pn. Od 1980 napisał ponad 40 sztuk teatr. (wcześniejsze utw. dla aktorów włączone są do twórczości kompoz.), od lat 90. reżyserował niektóre z nich. 1990 założył w Salzburgu własne wydawn. Collsch Edition. Jego twórczość obejmuje ponad 500 kompozycji.
Od 1964 jest członkiem „Grupy Krakowskiej”, inspiratorem życia muz., jak również wykonawcą własnych utworów. Jest laureatem wielu konkursów kompoz. Na konkursie im. G. Fitelberga otrzymał: 1959 nagr. za Monosonatę i wyróżnienie za Quattro movimenti, 1964 nagr. za Małą symfonię: Scultura i Collage and Form. Na konkursie im. A. Malawskiego 1962 zdobył nagr. za Musica ipsa oraz wyróżnienie za 4 utwory na trio smyczk. W 1971 przyznano mu nagr. Ministra Kultury i Sztuki, 1972 otrzymał Krzyż Kawal. Orderu Odrodz. Polski, 1972 i 1980 nagr. Ministra Kultury i Sztuki za działalność pedag., 1977 nagr. ZKP oraz nagr. m. Krakowa, 1999 nagr. im. A. Jurzykowskiego. Został członkiem honor.: Pol. Towarzystwa Muzyki Współcz. (2000), ZKP (2003), salzburskich festiwali „Aspekte” (2004). Jest też laureatem kilku nagr. za utw. dramatyczne. 15–19 III 1993 odbył się Festiwal Multimedialny B. Sch. w Opolu.
Dodatkowe informacje o autorach i źródle znajdują się na stronie dyskusji.