Z pomocą Boga
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Z pomocą Boga |
| Pochodzenie | Śpiewnik kościelny |
| Redaktor | Michał Marcin Mioduszewski |
| Data wyd. | 1838 |
| Druk | Stanisław Gieszkowski |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały rozdział Pieśni adwentowe I |
| Indeks stron | |
Z pomocą Boga miłego,
W Trójcy świętej jedynego,
Każdy z serca nabożnego,
Chwal Boga wszechmogącego.
Chwal też matkę Syna jego,
Będzie bardzo wdzięczna tego:
Każdy wedle swej możności,
Czyń posługę jej godności.
Wielkie pomocy miewają,
Ci co wianek jej mawiają:
Bo wianek u jej miłości,
Jest niewymównej ważności.
Ci co nabożnie mawiają,
Częstokroć gniew Boży koją:
Bo Panna Syna ubłaga,
Gdzie się miał mścić to wspomaga.
Jest to wianek znamienity,
Z męki Jezusa uwity,
Kto go nabożnie wspomina,
Ubłaga gniew Boga Syna.
Ten co go nabożnie mawia,
Z grzechów go Pan Bóg wybawia,
Smutek od niego oddala,
Z trudnych razów go wyzwala.
Wiemy bracia, wiemy siostry,
Że cierniowy wianek ostry:
Nosił go Pan na swej głowie,
Wtłoczyli mu go żydowie.
Ale nasz wianek różany,
Wdzięczny jest u naszej Panny;
Bo w woni niepospolity,
Z lilii rajskiej uwity.
Trzykroć piędziesiąt mawiajcie,
Pozdrowienie jej dawajcie:
Zdrowaś bądź Panno Maryja,
Jezusowa matko miła.
Przed każdym dziesiątkiem pacierz,
Każdy brat i siostra takżeż:
Bo bez zapłaty nie będzie,
Z jej Synem królować będzie.
Żywe i zmarłe wpisują,
Insi za nie ofiarują:
Bracia, siostry za nie proszą,
Z grzechów i z mąk je wynoszą.
Miłościwe lato dano,
I też odpusty przydano,
Aby tej Pannie służono,
I jej pomocy proszono.
Kto tej Pannie wiernie służy,
Temu czart najmniej nie płuży,
Bo go Panna w swojej mocy,
Broni we dnie także w nocy.
Bracia wianka różanego,
Nauczaj jeden drugiego;
Bo kto go więcej nauczy,
Ten zbawiennej drogi uczy.
Ci co mówią wianek Pannie,
Bardzo Chrystus łaskaw na nie;
Bo w tym wianku miłej Panny,
Są Pana Jezusa rany.
Wszystka męka od początku,
Jest w tym wianku aż do szczątku:
Od jęcia aż do skonania,
Nie miał Pan odpoczywania.
Weźmij to każdy w swą głowę,
Najdroższą śmierć Jezusowę,
Rozmyślając ją serdecznie,
Będziesz z nim królować wiecznie.
Rozmiłujmyż się Maryi,
Pozdrawiając ją wiankiem jej:
Przez to święte pozdrowienie,
Odbierzem wieczne zbawienie.
