Smutek, melancholia i tęsknota są treścią duszy Zygmunta Różyckiego, jestto więc dusza pokrewna całej z niezmiernie małemi wyjątkami, poromantycznej liryce polskiej; smutek, melancholia, tęsknota rodzą się z nami, a rodzi je wszystko, co jest cechą zasadniczą naszego żywota. Żyjemy w Polsce, w niej się rodzimy, w tym kraju plag i klęsk.
Ale w duszy Zygmunta Różyckiego jest jeszcze słodycz cicha i spokojna i łagodność prawie niewieścia, miękka, która mu daje urok odrębny i piętno odrębne wśród przepojonych goryczą słów, jakie liryka polska z siebie wyrzuca. Jest wśród smutnych i gorzkich ludzi w Zygmuncie Różyckim coś z dziecka.
Mam pod ręką wśród innych papierów utwór Różyckiego pisany prozą, nieprzeznaczony do druku:
„Smutek i tęsknota za czyjemś ciepłem słowem,
Strona:Zygmunt Różycki - Wybór poezji.djvu/11
Ta strona została uwierzytelniona.
PRZEDMOWA.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/c2/Zygmunt_R%C3%B3%C5%BCycki_-_Wyb%C3%B3r_poezji.djvu/page11-1024px-Zygmunt_R%C3%B3%C5%BCycki_-_Wyb%C3%B3r_poezji.djvu.jpg)