Strona:Zofia Przewóska-Czarnocka - Dzieje pogańskiej Litwy.pdf/8

 Prusaków ujarzmili Krzyżacy.
 Plemiona litewskie zjednoczyły się z sobą pod władzą swych książąt. Litwini mało zajmowali się rolnictwem: karczowanie puszcz nie było łatwe i narzędzi po temu nie mieli — żywili się przeważnie tem, co daje puszcza: więc mlekiem, rybą, grzybami, miodem z licznych barci leśnych, z których sycili też wyborne miody, orzechami a wreszcie liczną zwierzyną.
 Największem więc bogactwem litwina był las — z leśnych też zwierząt pochodziły futra, którymi się okrywali, nieraz bardzo kosztowne, przy lnianej odzieży swej, ponieważ litwinki tylko płótno tkały, a nie umiały przerabiać wełny na sukno.
 Do Litwinów, zaszytych w borach, najpóźniej zawitało światło wiary Chrystusowej — byli oni poganami.
 Czcili gaje swe i wody, za święty uważali ogień. Wierzyli, że ogień, który każdy brud oczyszcza, oczyścić też może i duszę ludzką z grzechu, palono więc ciała zmarłych na stosie.
 Czcili też liczne bóztwa. Za najwyższe bóstwo uważali Perkuna, boga piorunów, którego posąg stał w cieniu, na całą Litwę znanego, świętego dębu.
 Przed posągiem palił się Znicz, to jest ognisko święte, podtrzymywane przez kapłanki — dziewice, które życie swre poświęcały dobrowolnie Zniczowi, ślubując strzedz go dzień i noc od zagaśnięcia.