Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/19

 — No, jeżeli jadę, to chyba umiem. Poprzedni szofer nauczył mnie wszystkiego. Ten, niestety, nie chce się ze mną zadawać, — westchnęła Karolinka.
 Cała ta opowieść wydała się Jance dziwnie nieprawdopodobną. Przecież w okolicy było tylko jedne, jedyne auto.
 — A gdzie mieszkacie? — zapytała.
 Ruchem bardzo opalonej i podrapanej ręki dziewczynka wskazała na, widoczną między drzewami, rosnącemi po drugiej strony rzeki, wieżyczkę.
 — Tam — powiedziała krótko.
 — W pałacu?
 — Przyjechaliście z wizytą do administratora?
 — Nie, przyjechaliśmy na kilka tygodni do nas.
 A widząc zdziwienie dzieci dodała wyjaśniająco:
 — Pałac jest przecież nasz.
 — To ty jesteś córką pana Czarnockiego?
 — No tak, mówiłam wam przecież, że jestem Karolinka.
 — Karolinka z pałacu — uzupełnił Antoś i roześmiał się.
 Teraz doprawdy tarzał się niemal po piasku, nie mogąc pohamować swej wesołości.