Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/56

 — Naprawdę, A Tom mówił, że jesteś bardzo zręczny, zupełnie jakbyś się w cyrku wychowywał.
 — Bo widzisz, ja się wychowywałem właśnie w cyrku.
 — Co ty wygadujesz?
 — No tak, tylko nic o tem nie wiedziałem.
 — E, żartujesz.
 — Mówię ci.
 — Jak mi kłamiesz to niepotrzebnie i bez tego możemy cię zabrać.
 To „możemy” wymówiła Dorotka z dumą pełną wdzięku. Wydawaćby się mogło, że tylko, od jej decyzji zależał wyjazd chłopca.
 — Ja nie kłamię, prawdę mówię.
 — Tak?
 — Tak. W cyrku się wychowywałem, tylko nic o tem nie wiedziałem, a mój ojciec to był nie byle kto, rozumiesz?
 — Kto był twój ojciec?
 W tem miejscu przemówienia wyciągnął Pawełek z kieszeni kawałek gazety, który nosił przy sobie od chwili, gdy matka wtajemniczyła go we wszystko i z triumfującą miną pokazał Dorotce.
 Dorotka patrzyła z zaciekawieniem.
 — To twój ojciec?
 — A tak, nazywał się Pol. Jabym też się Po] nazywał.
 — Pol, owszem to dobre imię.
 — Tak samo jak on, „nieustraszony Pol.”
 — To to jest twój ojciec?
 — Mowię ci przecież wyraźnie.
 — To nie ten stolarz jest twoim ojcem?

52