Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/169

 Dorotka odwróciła się i z dumną miną skierowała się ku schodom.
 — Dowidzenia Dorotko! — zawołał nagle Tomek. — Ślicznie jeździsz konno.
 Dorotka uśmiechnęła się.
 — Dowidzenia Tomku.
 Dwaj pozostali chłopcy krzyknęli także:
 — Dowidzenia.
 A nawet Marynia zaczęła:
 — Dowi...
 Na tem jednak przestała, gdyż matka zawołała:
 — Cicho bądźcie, przecież widzicie, że ta mała ma być ukarana.
 Dorotka szła po schodach. Słyszała jeszcze pojedyńcze słowa rozmowy.
 Słyszała jak wuj opowiadał o jej ojcu, mówiąc „nieszczęśliwy mój brat”, słyszała jak tłumaczył, że musieli wziąć do siebie ją, Dorotkę.
 — Dobra nawet dziewczyna, tylko strasznie niewychowana.
 — Bo i któż ją miał wychowywać? — dodała ciotka, — teraz ja się nią zajmę i widzę, że muszę zabrać się ostro; dotychczas byłam za łagodna.
 Słyszała także jak sąsiad powtórzył kilka razy z podziwem.
 — Ale jeździ konno dziewucha jak najlepszy jeździec, a minkę to ma taką niewinną i słodką jak aniołek.
 Sąsiadka zaś dodała:

165