Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/108

się trochę śmieje, ale ciocia patrzy na niego złym wzrokiem i wtedy on zaraz przestaje, jakby mu nie wolno było się śmiać wtedy, gdy jej to nie bawi.
 — A ona?
 — Ona nie śmieje się nigdy. Mnie się zdaje, Pawełku, że ona wogóle się śmiać nie umie.
 — Jakto nie umie?
 — Taką ma minę, jakby zawsze była poważna i zmartwiona.
 — A czem się martwi?
 — Wszystkiem.
 — Czy to biedni ludzie?
 — Ależ nie. Zamożni i bardzo ich to gniewa, że tatuś ma cyrk.
 — Dlaczego?
 — Nie wiem dokładnie, ale zdaje mi się, że mówili, że to nie wypada.
 — Nie wypada?
 — No tak, nie wiesz, że dorośli są czasem bardzo dziwni?
 — To prawda!
 — Dziś napewno będą na przedstawieniu.
 I rzeczywiście byli.
 Gdy podczas numeru „Płomienna Obręcz” Pawełek siedział obok Dorotki, dziewczynka szepnęła:
 — Widzisz w pierwszej loży na prawo?
 — Widzę.
 — To ciotka i wuj.
 Pawełek spojrzał uważnie.
 W loży siedziała wysoka, chuda pani i pa-

104