.jpg)
roku rozprawił się (biorąc za pretekst prowokacyjne podpalenie Reichstagu, rzekomo przez komunistów) z opozycją komunistyczną, a z kolei także z socjaldemokracją i innymi kołami demokratycznymi. W marcu 1933 r. Reichstag udzielił Hitlerowi pełnomocnictwa (Ermächtigungsgesetz), które oddały mu w ręce prawie nieograniczoną władzę w jednym z najpotężniejszych państw europejskich. Dnia 30 czerwca 1934 r. Hitler zlikwidował, także krwawo („noc długich noży”), opozycję wewnętrzną w łonie własnej partii. Gdy w sierpniu tegoż roku zmarł prezydent Hindenburg, Reichstag uchwalił połączenie urzędów prezydenta i kanclerza, przekazując je w ręce Hitlera, który przybrał obecnie zgodnie z faszystowską „zasadą wodzostwa” — tytuł „wodza i kanclerza Rzeszy” (Füuhrer und Reichskanzler). Wszystko to zostało zatwierdzone w referendum ogólnonarodowym 19 sierpnia 1934 r., w którym tylko 10% uczestników głosowało przeciwko tym zmianom. W ten sposób w ciągu półtora roku Hitler stał się w sposób całkowicie legalny niepodzielnym dyktatorem Niemiec.
Wszystko to nie mogło nie wywołać żywego zainteresowania i zaniepokojenia w społeczeństwie polskim. Propaganda rewizjonistyczna na temat Górnego Śląska, a szczególnie natarczywe domaganie się ponownego złączenia Prus Wschodnich z Rzeszą poprzez likwidację „korytarza pomorskiego” i włączenie W.M. Gdańska, bujna już za czasów Stresemanna, stawała się coraz natrętniejsza.
