Wbrew nadziejom i oczekiwaniom tylko stosunkowo niewielka część własności ziemskiej niemieckiej w województwach zachodnich, podlegającej wywłaszczeniu z mocy traktatu wersalskiego, przeszła przed rokiem 1923 w ręce polskie. Ciągłe skargi i protesty niemieckie w Lidze Narodów, która przeważnie udzielała im poparcia, krępowały poważnie poczynania władz polskich w tej dziedzinie
Tab. 4
Rozwój parcelacji w dwudziestoleciu
| Lata |
Obszar rozparcelowany w tys. ha |
Lata |
Obszar rozparcelowany w tys. ha |
| 1919 1920 1921 1922 1923 1924 1925 1926 1927 1928 |
11,8 54,6 180,4 254,2 201,7 118,3 128,3 209,8 245,1 227,6 |
1929 1930 1931 1932 1933 1934 1935 1936 1937 1938 |
164,5 130,8 105,3 74,1 83,1 56,1 79,8 96,5 113,1 119,2 |
Pewne polepszenie stosunków agrarnych zapowiadało ustawodawstwo w sprawie likwidacji tzw. serwitutów oraz komasacji gruntów chłopskich. Uprawnienia chłopskie na gruntach (lasach, stawach itp.) folwarcznych stanowiły od dawna kość niezgody i źródło nieustannych konfliktów między dworem i chłopską zagrodą, poważnie też utrudniały racjonalną gospodarkę rolną. Ustawy z lat 1920 i 1922 ustalały odpowiednie odszkodowania dla chłopów w zamian za te uprawnienia, co jednak nie zawsze zadowalało także zainteresowane strony, zwłaszcza chłopów. W rezultacie postęp w tej dziedzinie był bardzo powolny i niewolny od nowych sporów i zadrażnień. Nie mniej powolnie posuwała się naprzód komasacja często rozdrobnionych w szachownice gospodarstw chłopskich — przedsięwzięcie gospodarczo i społecznie również ze wszech miar racjonalne, ale i bardzo kosztowne. W wyniku inflacji zmalało natomiast wydatnie zasłużenie części gospodarstw rolnych. Pomoc kredytowa państwa umożliwiała chłopom zakup ziemi, choć nie przybrało to rozmiarów zjawiska masowego, zdolnego w sposób istotny zmienić stosunki agrarne w kraju.
Mimo trudności i następstw wojny Polska już w latach dwudziestych należała do grona większych producentów zbóż i płodów rolnych w Europie, zwłaszcza jeśli chodzi o żyto, ziemniaki i buraki cukrowe. Duże również rozmiary miała w Polsce hodowla trzody chlewnej, bydła rogatego i koni. Pogłowie tych zwierząt, zarówno w liczbach bezwzględnych, jak i w przeliczeniu na 1 ha, wysuwało Polskę na jedno z czołowych miejsc wśród krajów europejskich. Nie było to jednak wynikiem wysokiej kultury rolnej. Jeśli chodzi o zbiory z 1 ha, Polska pozostawała bliżej końca niż na początku tabel europejskich. Było to w dużej
