Strona:Zbigniew Kamiński - Król puszty węgierskiej.pdf/29

chłopiec, zrywając się na równe nogi i ukazując ręce wolne.
 — Cicho! Pan Bóg daleko, a król puszty blisko! Dwóch jego przyjaciół tu zostało, przed nimi będziesz się tłumaczył. Hej! Szandor! Kasper! bywajcie tu! — zawołał, zwracając się ku drzwiom.
 — Gore! gore na dachu! — rozległy się naraz krzyki dwóch ludzi.
 Karczmarz wypadł z komórki, zapominając drzwi zamknąć za sobą. Skorzystał z tej chwili Ludwik, wybiegł również, skierował swe kroki ku stajence, którą zastał otwartą, odwiązał od żłobu konie swego ojca i ulubionego kucyka, wyprowadził je, trzy konie puścił wolno, wskoczył na kucyka i cmoknął na niego.
 Zmyślny kucyk bez namysłu ruszył ku domowi, a trzy pozostałe konie popędziły również w tym kierunku. Oddaliwszy się nieco, Ludwik zwrócił głowę za siebie Karczma gorzała jasnym płomieniem. Co było przyczyną pożaru? Nieostrożność zapewne. O ugaszeniu płonącego budynku drewnianego nie można było myśleć. Ratowano tylko ruchomości.
 Niezadługo Ludwik usłyszał tętent galopujących koni. Zwrócił się znowu i ujrzał dwóch Cyganów, ścigających go, co koń wyskoczy.
 — Dogonią mnie, czy nie dogonią? — myślał Ludwik. — Prawda, że wierny kucyk pędzi, jak wicher, ale cygańskie konie roślejsze, zbliżają się z każdą chwilą bardziej.
 Wtem strzeliła mu do głowy myśl szczęśliwa.
 — Cyganom więcej zależy na koniach, niż na mnie!
 Skręcił w bok kucyka, dając trzem pozostałym koniom swobodę wyboru drogi.
 Nie popędziły za nim, na pusztę szeroką, ale cwałowały dalej do swojej stajni.
 Jeden z Cyganów strzelił. Kula świsnęła koło głowy Ludwika, nie robiąc mu żadnej szkody.
 Westchnął gorąco do Boga, nogami uderzył kucy-

27