Strona:Zacharyasiewicz - Teorya pana Filipa.djvu/15

 — Widziałem wprost do drugiej kamienicy z naprzeciwka! — huczał w szafie głos profesora.
 Na twarz Anieli wystąpił jeszcze żywszy rumieniec.
 — Cóż ojciec widział? — zapytała zwolna — ja nic a nic nie widziałam! Jak ojca kocham, nic nie widziałam!
 — Nie mogłaś widzieć... ale ja widziałem!...
 — Cóż ja temu winna, kochany tatulku... ja nic nie widziałam! Szyby z naprzeciwka błyszczą się...
 — Co ty tam pleciesz — zawołał w szafie pan Filip — chodź tu a obaczysz!
 Biedna dziewczyna chwiejnym krokiem zbliżyła się do ojca. Pan Filip wyjął głowę z szafy.
 — Patrz teraz! — mówił do córki — patrz prosto między oślim grzbietem Tacyta a złoconym brzegiem Owidyusza.
 — Nic nie widdzę! — szeptała zakłopotana Aniela.
 — Jakto nie widzisz? — burczał profesor fizyki — przecież promienie słońca choćby tylko odbite...
 — Jak ojca kocham, nic nie widzę!
 — Czy jesteś czy udajesz ślepą?
 — Ależ, Filipie — łagodziła małżonka — ty zawsze czemś prześladujesz biedną Anielkę. Cóż ona temu winna, że się wszystkim podoba i że