Strona:Zacharjasiewicz - Na kresach.djvu/84

 — Właśnie możesz tego złożyć próbę. Dąbczyn nie jest wprawdzie ani za światem, ani nie jesteśmy tu bez ludzi, lecz jest zawsze ustronie, w którem będziemy musieli na długi czas zamieszkać.
 — Ach, co mówisz Achilu! W Dąbczynie długi czas zamieszkać!
 — Tak jest.
 — Ach to śmierć!
 — Umrzemy oboje!
 — Co ty mówisz!
 — Mówię rzeczy bardzo romantyczne.
 — To być nie może... to być nie może... w Dąbczynie długi czas mieszkać!
 — Nie mamy innego wyboru.
 — Wszak mówiłeś mi, że tylko lato tutaj przepędzimy.
 — Boś nie miała wcale ochoty jechać tutaj.
 Margrabina spojrzała z wyrzutem na męża. Dwie łzy zakręciły się w jej oczach.
 — Tyś mnie oszukał, Achilu! — rzekła.
 — Spodziewałem się, że mi przebaczysz, Hermino! Margrabina przyłożyła rękę do czoła, milczała chwilę a zwracając się nagle do męża, ścisnęła go za rękę i rzekła.
 — Przebaczam ci, jak zawsze tak i teraz, bo słaba kobieta tylko przebaczać może.
 — A więc teraz «en ami» możemy pomówić między sobą o różnych interesach.
 Rzekłszy to margrabia, oglądnął się za krzesłem, a przysunąwszy je do krzesła żony, usiadł na niem i tek rzecz zaczął:
 — Dostałem dzisiaj listy od Warnera. Są one dla nas smutne, bardzo smutne.
 — Jakto, czy kto umarł?
 — Pisze mi właśnie, że długów naszych na żaden sposób umorzyć nie może — odpowiedział margrabia z dowcipnym uśmiechem na twarzy.
 — I cóż ztąd? — zapytała z nieukontentowaniem Hermina.
 — Nic ztąd — odpowiedział margrabia. — Czy będą długi, czy nie będzie długów, Dąbczyńscy zawsze będą tem, czem byli.
 Rzekłszy to, wyciągnął nogi, odziane w popielate pantalony, i począł im się z upodobaniem przypatrywać. Szukał on zapewne owej pięty achilesowej, a nie znalazłszy jej, uśmiechnął się i rzekł:
 — Długi nam wcale nie szkodzą, moja droga.
 — I ja tak myślę.
 — Ale jest jedna nieprzyjemna strona takiego stanu rzeczy.