Strona:Zacharjasiewicz - Chleb bez soli t.2.djvu/47

kim czasie zwała się znowu Atalia: — Przyrzekłam rękę Januszowi.
 Szybkim ruchem zwróciła się Krystyna do Atalii, chwyciła ją za rękę i zawołała:
 — Więc kochasz mego brata? Kochasz Janusza?...
 — Czy tego dawno nie widziałaś? Czy nie dość wyraźnie okazywałam mój afekt?
 — Zdawało mi się, że twój afekt... był skierowany do wojewodzica!
 — Ah! Jakiem dzieckiem jesteś jeszcze!.. Toż nie widziałaś, że pozornie sprzyjałam wojewodzicowi, aby w Januszu wzbudzić zazdrość i tym sposobem trochę go rozruszać, ożywić, ośmielić trusiątko...
 — I widać udało ci się!... Jabym tego nie potrafiła! Jabym nie potrafiła nic udawać, a zwłaszcza to, czego nie czuję!
 — Doprawdy, lituję się nad tobą! Kobieta powinna zawsze udawać, inaczej nie wygra sprawy z mężczyzną. Powinna udawać obojętność wtedy, gdy go kocha, a miłość gorącą, gdy innemu sprzyja!
 Ostatnich słów nie słyszała Krystyna. Smutek nagły oblókł jej twarz bladą. Podparła ręką głowę i zamyśliła się.
 Korzystają z tego, Atalia opuściła Krystynę, aby nadchodzącej starościnie Taidzie czemprzędzej powiedzieć, że wojewodzicowi dała — odkosza. Starościna Taida miała liczne relacye i znajomości...