Strona:Zacharjasiewicz - Chleb bez soli t.2.djvu/192

 Zaledwie w paręset koni puścił się zbrojny oddział przez Dniestr. Na drugim brzegu stało wojsko austryackie.
 — Tam do kata! — zawołał szpakowaty towarzysz do swego również szpakowatego sąsiada — tam do kata! Patrzaj Szucki, z jaką paradą na nas czekają!
 — Zapewne dowiedzieli się, że Janusz Korwin do Polski idzie — odpowiedział z żartobliwym uśmiechem Szucki.
 Korwin uśmiechnął się boleśnie i rzekł do towarzysza:
 — Nieszczęście zrównało nas!
 W tej chwili dwóch najbliższych towarzyszów wysunęło się z szeregu naprzód.
 — Patrz Szucki — zawołał Korwin — jak tamte młokosy chcą pierwej stanąć na ziemi polskiej od Korwina!... Któż wy jesteście?... Co za herb? — zwrócił zapytanie do przodujących.
 — My herbu nie mamy! — odpowiedzieli młodzi ludzie. — Jeden z nas jest synem cechmistrza mieczników, a drugi synem cechmistrza rzeźników z Warszawy.
 — Tam do kata! — zawołał Korwin. — A kto was nauczył kochać Polskę?
 — Nieszczęście i klęski — odpowiedział Szucki nauczyły ich kochać Polskę, a nas nauczyły — przyjąć ich do siebie!