Strona:Zacharjasiewicz - Chleb bez soli t.1.djvu/156

 — Jeżeli waszmość nic innego nie masz dla mnie, jak tę lichą gadaninę, to niech cię...
 Wysunąwszy z dłoni Szuckiego suchą swoją rękę, na której ślady pięciu palców zostały, zawołał palestrant:
 — Do dyabłów waść mnie nie odsyłaj, jeśli ja chcę waszmości pomódz do jejmość panny Krystyny z Korwinów...
 Wspomnienie Krystyny podziałało magicznie na Szuckiego. Zaparł oddech i szeroko otwartemi oczyma wpatrzył się w palestranta. Skorzystał z tej chwili palestrant, sięgnął po kubek miodu i pociągnął kilka sporych haustów.
 — Mówiłem waści — prawił dalej z nieubłaganym spokojem — że cierpliwość bardzo wiele znaczy w życiu człowieka! Gdyby ś. p. jegomość pan Szczęsny Brzostowski nie był aż do końca życia cierpliwy...
 Szucki potarł ręką po głowie i szybko powstał z ławy. Oczy jego zaiskrzyły się gniewem.
 — Słuchaj waszmość! — zawołał głosem zdeterminowanym — jeżeli ś. p. wasz klient był tak cierpliwy, że wam za życia karku nie skręcił, to ja w jego ślady nie pójdę! Gadaj sobie waszmość zdrów, a mnie puszczaj od siebie!
 — Jejmość panna Krystyna z Korwinów... — ozwał się palestrant i zamilkł, patrząc na Szuckiego z uwagą.
 — Tam do kata! — krzyknął Szucki, którego