Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/93

 — Pochwalam twoją akuratność; skorzystamy z twego powozu rzekł pan de Gibray. — Panowie — rzekł do Jodeleta i Martela — bierzcie dorożkę i jedźcie za nami. Najprzód pojedziemy na Ulicę Saint-Mande. Do restauracji „Barreaux-Veris“ przyjechano o wpół po czwartej.
 W kilku słowach objaśniono właściciela zakładu, o co idzie i ten oświadczył gotowość odpowiadania na pytania, jakie mu mogą być zadawane.
 — Czy pan pamiętasz wszystko? — zapytał go pan de Gibray.
 — Doskonale. Zacząłem zamykać okiennice. Naprzeciwko zobaczyłem, że jakiś jegomość przyglądał się trzem dorożkom, stojącym przed domem. Jegomość ten zbliżył się i zapytał, czy który z nich nie był wolny.
 „Naturalnie, nie wiedziałem o tem.
 „Wszedłem do sali i powtórzyłem zapytanie stangretom, którzy grali i pili.
 „Jeden z nich wstał, zapłacił rachunek i zabrał pasażera.
 „To ten, poznaję go bardzo dobrze — rzekł restaurator wskazując na Cadeta.
 — Czyś pan widział owego jegomościa z twarzy? — zapytał sędzia śledczy.
 — Nie bardzo, bo był obwiązany szerokim szalem, ale mogę poświadczyć, że miał jasnoblond włosy, takież same faworyty i nosił binokle.
 — Czy dobrze mówił po francusku?
 — Jak my oba dwaj. Tylko akcentem cudzoziemskim...
 — Jakim?
 — Północnym, jak mi się zdaje.
 — Która była godzina?
 — Trzy kwadranse na dwunastą. O tej porze zwykle zamykam okiennice.
 — Czy pan nie masz co szczególnego do powiedzenia o tym człowieku w binoklach?
 — Nie, panie.
 — Nie wydawał się niespokojnym?
 — Raczej miał minę człowieka, który się spieszy, bo powiedział stangretowi, żeby prędko jechał.
 — Czyś pan słyszał, aby wymieniał miejsce, dokąd się kazał zawieźć?
 — Nie, panie.
 — Czyś go pan nigdy wprzódy nie widział?
 — Nigdy... Przynajmniej sobie nie przypominam.
 Widocznie restaurator nie miał nic więcej do powiedzenia.
 Wskutek tego więc nadanie zostało ukończone.
 Urzędnicy i agenci wsiedli do swoich powozów, i pojechali na kolej północną.