Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/395

 Uścisnęli się za ręce i hrabia Iwan udał się do hotelu Wielkiego, gdzie zjadł obiad i skąd zabrał kufer z bielizną i ubraniem.
 — Jeżeli kto o mnie zapyta w kancelarii hotelu, proszę powiedzieć, że wyjechałem z Paryża na dni kilka.
 W godzinę później zajął pokój, przeznaczony dlań przez sędziego śledczego, obok pokoju Alberta. Młody człowiek jaśniał radością na myśl, że hrabia Iwan będzie przy nim przez kilka dni. Nazajutrz o dziewiątej zaraz przyjechał, jak zwykle nadworny doktor Gibrin. Wszedł z sędzią śledczym do pokoju Alberta.
 Hrabia Iwan czytał już gazety swemu przyjacielowi, aby go rozerwać. Doktor przystąpił do łóżka, zadał kilka pytań, zobaczył puls u chorego, pokręcił głową, zapisał nową receptę i wyszedł przekonany, że uczciwie zarobił honorarium za swą codzienną wizytę.
 Odprowadził go hrabia i sędzia.
 — I cóż doktorze? — zapytał go biedny ojciec, bardzo strwożony owem kręceniem głowy.
 — Ha, cóż! — odpowiedział doktor z miną smutną. — Pełen hartu pan jesteś, powinieneś się więc uzbroić w męstwo.
 — Czy gorzej synowi? — zapytał sędzia.
 — Nie można powiedzieć, żeby było gorzej, ale i nie lepiej. Jeżeli wyzdrowieje, jeżeli będę miał szczęście go uratować, nastąpi to nieprędko, bardzo nieprędko.
 Gibray zbladł i spojrzał na hrabiego Iwana. Uśmiech ironiczny wykrzywił Iwanowi usta. Doktor odjechał, oddawszy receptę lokajowi i poleciwszy zanieść ją do apteki, ażeby przyrządzono tam miksturę jak najprędzej. Gibray zaprowadził hrabiego do swego gabinetu.
 — Słyszał pan? — zapytał.
 — Słyszałem.
 — A widziałem, żeś się pan uśmiechnął.
 — Rzeczywiście.
 — Zatem nie wierzy pan doktorowi?
 — On sam sobie nie wierzy.
 — To pocóżby miał mnie napróżno trwożyć?
 — Ażeby nadać sobie większe znaczenie w oczach pańskich.
 — Ależ to stary przyjaciel naszej rodziny.
 — Czy mu to przeszkadza brać w końcu roku honorarium za swoje wizyty!
 — Naturalnie, że nie, ale cóż może być słuszniejszego od przynależnego wynagrodzenia.
 — Tak, ale wcale nic nie ma przeciw zaokrągleniu tego wynagrodzenia przynależnego, dalej składając wizyty i pozostawiając chorego w tym samym wciąż stanie, poczciwy doktor nie czyni nic, ażeby zdrowie chorego polepszyć!
 — Jakto nic! napisał receptę! w tej chwili nowe przypisuje