Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/300

 Odpowiadając Lartiguesowi, Maurycy rozglądał się dokoła.
 Na prawo i na lewo widniały skały, wznoszące się malowniczo.
 Przed nim w odległości czterech metrów znowu skały, ale między pierwszym i ostatnim szeregiem tych mas granitowych znajdowała się wolna przestrzeń półtora metra szerokości, a od dziesięciu do dwunastu metrów długości.
 — Tam... — szepnął młodzieniec, sam wskazując na tę przestrzeń — do dzieła.
 Wstał, doszedł do obranego miejsca i spojrzał na rzekę.
 Jak daleko wzrokiem mógł dosięgnąć, wszędzie było głucho i pusto pod niebem obwisłem i posępnem.
 Młodzieniec wyjął z pod roboczej bluzy — którą miał na sobie, niewielką piłkę i świder i ukląkł na lodzie.
 Lartigues, który postępował za nim, pomyślał sobie, czy nie zwariował nowy człowiek „Pięciu“.
 — Daj mi butelkę z oliwą — odezwał się Maurycy.
 — Jest... cóż z nią będziesz robił.
 — Zobaczysz, ale ani słowa teraz.
 Maurycy nasmarował oliwą ostrze świdra i przyłożywszy je do lodu, zaczął wiercić.
 Lód przeświderowany przeraźliwie skrzypiał.
 — Zanadto wiele hałasu — rzekł młodzieniec i zwrócił się do Lartiguesa: — Nalewaj oliwę, kroplę po kropli, w prześwidrowany otwór.
 Lartigues natychmiast to uczynił.
 Lód przestał skrzypieć.
 Maurycy kręcił świdrem ze zdumiewającą szybkością. Wkrótce lód był przedziurawiony w całej swej grubości. Woda pokazała się na powierzchni otworu.
 — Daj mi piłę rzekł Maurycy.
 Lartigues spełnił życzenie i odezwał się ze śmiechem:
 — No, czyś czasem nie zawarł kontraktu z jaką cukiernią paryską na dostarczanie lodu i może chcesz robić konkurencję lodowniom Saint Quan?
 — Właśnie — odpowiedział młodzieniec, wsuwając piłę w wyświdrowany otwór.
 Począł piłować w prostej linji.
 Zębate ostrze, na które mniemany Van Broke nalewał oliwę kroplami, cuda czyniło, ze zdumiewającą równością rozdzielając zamarzłą warstwę.
 Prędzej niż w godzinę Maurycy podpiłował lód na przestrzeni metra kwadratowego i odzielonemu kawałowi napuszczona oliwa z piły nie pozwoliła przyróść do reszty lodu, tak, że się chwiał przy najlżejszem dotknięciu.
 — No, już gotowe — rzekł Maurycy.
 — Więc wszystko już skończone? — zapytał Lartigues.