Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/263

 — Panie sędzio, niewinny jestem, jak nowonarodzone dziecko.
 — W tej chwili jeszcze nie mamy przeciw wam żadnych dowodów rzeczowych.
 — Widzi pan sędzia.
 — Ale będziemy je mieli niedługo z łatwością. Powiedzcie mi co to za człowiek znajduję się w Mordze, a ja być może, umorzę waszą sprawę i każę was uwolnić.
 Zdaje mi się, że poznałem tego człowieka, ale potrzebowałbym go widzieć zbliska, aby się przekonać, czym się nie omylił.
 — To z łatwością można będzie uczynić — odpowiedział Gibray.
 Napisał kilka wyrazów na kawałku papieru, włożył go do koperty i zaadresował.
 Potem zadzwonił.
 Weszli żołnierze.
 — Weźcie ten list — rzekł Paweł de Gibray, — oddajcie to dozorcy Morgi, dokąd odprowadzicie tych oto aresztantów. Kiedy już nie będą tam potrzebni, przyjdziecie z nimi tu napowrót.
 W Mordze dozorca wskutek listu de Gibraya‘a zaprowadził Galoubeta i Cornu do sali, gdzie odbywają się sekcje nad trupami.
 Sylwan kręcił się około zwłok, przyglądał się tatuowaniu, które sam zrobił, jak ręczył, potem przypatrywał się lewej stronie twarzy i zawołał:
 — Nie, nie omyliłem się, jeden z kolegów w kaźni ukąsił go w gniewie i odgryzł lewą część ucha. Patrz, oto ta blizna.
 — Więc nie mamy już co więcej tu robić! — podchwycił Galoubet.
 — Chodźmy.
 Pod konwojem dwóch żołnierzy wrócili do sądu.
 Idąc wzdłuż wybrzeża, Galoubet wznowił z swym kolegą po cichu rozmowę.
 — Jeżeli wstąpimy do policji dla dostarczania wiadomości, to dadzą nam pensję?
 — Naturalnie. Przecież nie możesz żyć powietrzem, jak się wyrzeczesz swego fachu! Będziesz dostawał i stałą płacę i nagrody, jak przez ciebie złapią jakiego złodzieja lub zbiega.
 — No, jeśli mnie wezmą za szpiega, to już ja się z tym rozprawię, jeżeli go spotkam.
 — A z kim to takim?
 — Znasz tego fałszywego opata, cośmy go to spotkali z Joinville-le-Point. Powiedział mi, że go biorę za kogo innego, że się mylę i nie dał mi trzech franków. Nie, ja się wcale nie omyliłem, a jeśli nie zrobiłem wtedy skandalu, to tylko dlatego, że się bałem sam dostać po skórze. A wtedy byłoby kiepsko. No, teraz gdybym go spotkał! Był pod dozorem policyjnym, ale niezawodnie musiał im uciec. Bardzobym nawet chciał wstąpić do policji. Człek nie taki już młody, a to dałoby kawał chleba na starość.
 Weszli do gabinetu sędziego śledczego.