Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/138

 — Czytałeś pan dzienniki poranne?
 — Czytałem.
 — Cóż tam piszą?
 — To samo jest, co we wczorajszych wieczornych. Powtarzają wiadomość policyjną, nie dodając od siebie nic ciekawego. Wywnioskowałem stąd, że śledztwo ani na krok nie postąpiło, co zresztą łatwo było przewidzieć.
 — Byłeś pan w Mordze?
 — Nie, ale zamierzam pójść tam zaraz.
 — Bardzo dobrze — odrzekł fałszywy opat. — Teraz obejrzmy pałacyk. Potrzeba koniecznie znać miejscowość.
 Poszli we trzech do ogrodu. Verdier, jak poprzedniego dnia Lartigues, zatrzymał się przed zabitą furtką.
 — Co to?
 — Jak widzisz — odparł kapitan Van-Broke — furtka zamknięta i zabita sztabami.
 — Dokąd ona prowadzi?
 — Do ogrodu domu, stykającego się z tym, a wychodzącego na Ville-d‘Eveque.
 — Co to za dom?
 Dawniej był tam obeszerny pałac, a teraz pensja dla panien pod kierownictwem pani Dubief.
 — W jakim celu istniała ta komunikacja?
 — Te dwa domy należały, zdaje się, do jednego właściciela.
 — Bardzo dobrze. Obejrzę pensję i zobaczę co będzie można skorzystać z tego sąsiedztwa, które dla nas może być użyteczne. Nie masz nic nieprzydatnego na świecie dlatego, kto umie korzystać z najmniejszych drobnostek. Jużeśmy wszystko widzieli?
 — Wszystko.
 — A więc potrzeba nam się rozstać.
 — Czy nie zjedlibyście ze mną śniadania na nowem mieszkaniu?
 — Ja już piłem czekoladę! — odparł Maurycy.
 — W pańskim wieku żołądek wymaga czegoś pożywniejszego. Liczyłem na was obu i kazałem nakryć na trzech.
 Fałszywy opat spojrzał na zegarek.
 — Dobrze, zjemy śniadanie — rzekł — ale prędzej: spieszno mi. Mogę tutaj zabawić jeszcze najwyżej godzinę.
 Udali się do pokoju jadalnego, gdzie na nich czekało śniadanie z zimnego mięsiwa.
 Usiedli do stołu, Dominik usługiwał; jedli z apetytem, pijąc sporo za powodzenie wielkiego przedsięwzięcia, które im miało dać miljony.