Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/135

 Wyrył sobie w pamięci nowe nazwisko tego człowieka, nazwę ulicy i numer domu, poczem stosując się do rozkazu tajemniczego korespondenta, zapalił świecę i papier obrócił w popiół, następnie ubrał się prędko i ciepło i wyszedł na bulwary.
 Godzina schadzki była jeszcze daleko, ale Maurycy zamierzał wstąpić do kawiarni, ażeby napić się czekolady i przeczytać gazety poranne.
 We wszystkich dziennikach powtórzona była wiadomość wczorajsza..
 Niektóre dodawały od siebie:
 „Podwójne śledztwo, rozpoczęto przez sędziego śledczego, Pawła de Gibray, toczy się dalej i dało już rezultaty bardzo ważne. Znane nam są niektóre szczegóły, wielce interesujące. Moglibyśmy o nich donieść prędzej, niż koledzy nasi, ale nie uczyniliśmy jednak tego, ażeby nie przeszkadzać śledztwu“.
 — Naiwni dadzą się złapać na te stare sztuki — szepnął.
 Bo kiedy gazety zapewniają, że nie piszą nic, chociaż wiedzą, to z pewnością nie wiedzą o niczem.
 Gdyby wiedziały, powciągliwemi nie byłyby!
 Podano czekoladę z koszykiem biszkoptów i bułek.
 Maurycy prędko zjadł śniadanie, zapalił cygaro i udał się na ulicę Surennes.
 Drzwi od sieni małego pałacyku otworzył mu Dominik, niemowa, przysłany Juliuszowi Termis przez fałszywego opata Meirrissa.
 — Kapitan Van-Broke? — zapytał Maurycy.
 Niemy usunął się, ażeby gościa przepuścić, potem naprzód poszedł i zaprowadził go do lokalu na parterze.
 Minęli przedpokój i pierwszy pokój.
 Po raz drugi znalazł się nasz młodzieniec wobec Lartigiusa, którego przebranie znane nam jest.
 Ucharakteryzowanie było tak wyborne, że Maurycy cofnął się, myśląc, że się omylił.
 — Wejdź kochany Maurycy i siadaj — rzekł Lartigues, wskazując na krzesło.
 — Jakto? — zawołał Maurycy ze zdumieniem. — To pan jesteś?
 — Tak, to ja!
 — Zdaje mi się, że mnie pan nie poznał.
 — Naturalnie! czyż podobna pana poznać?
 To istny cud takie ucharakteryzowanie!
 — Zachwyt pański pochlebia mi, bo widocznie jest szczery, ale to nie żaden cud, tylko zręczność. Uważałem za potrzebne zmienić skórę, przepraszam za wyrażenie — z powodu tej grubej awantury, w jaką nas pan wplątałeś.
 Wie pan, że nas wezmą za wspólników pańskich, jeżeli pana zaaresztują.
 — Spokojnie panowie żyjcie i śpijcie — odparł Maurycy, sia-