Ta strona została uwierzytelniona.
22)
III.
Zwierciadło méj starości dowieść mi niezdoła,
Póki jesteście młodość i ty jednoletne,
Lecz gdy twych wdzięków dotkną czasu dłonie szpetne,
Wówczas mię śmierć do chłodnych państw swoich powoła.
Bo piękność twoja jakiéj tylko równa w niebie,
Jest szatą serca mego, uroczystym strojem;
To serce żyje w tobie jak ty żyjesz w mojém,
Mogęż droga kochanko, starszym być od ciebie!
Posiadacz twego serca, z niém chce żyć umiérać;
I tulić, jako matka ulubione dziécię,
Za jego całość własne gotowa dać życie;
Ah! z taką ja czułością mam ten skarb doziérać,
Ty tylko modnéj zmiany nie nasladuj skrycie,
Raz je dawszy, ah! pomnij nigdy nie odbiérać.
