(Z Pindara[1]).
W téj odzie Pindar, wziąwszy pochop od zalety sztuki poetycznéj i przymówki złym rymodziejom, nieprzyjaciołom swoim, których taż sama, co olbrzyma Tyfeusza kara czeka, zjeżdża do pochwał miasta Etny, zwycięstwem Hierona wsławionego, chwali samego króla z męstwa na wojnach, lubo w stanie słabego zdrowia, z wprowadzonego porządku do miasta, ustanowienia praw mądrych, wziętych od Lacedemończyków, narodu pokrewnego; wspomina potym otrzymane zwycięstwo z Kartagińczykami przy rzece Himera; daje nakoniec nauki pożyteczne.
Lutni złota, Febowych palców słodka wrzawo!
O ty Muz czarnobrewych najmilsza zabawo,
Na któréj wdzięk przewodni chybka stopa skacze,
I gładki kształtnie łamią głos usta śpiewacze,
Kiedy lekkie przegrawki czyniąc, różnorymny
Wiersz zaczynasz, w ozdobne upleciony hymny.
Ty trózębnych pęd bełtów, z wiecznego pożaru
Ulanych, tępisz brzękiem wdzięcznych ust nektaru;
- ↑ Pindar, książę poetów greckich lirycznych (poëseos melicae, lyricae), urodził się w Tebach w Beocyi około 500 lat przed Chrystusem Panem; najwięcéj słynął w tym czasie, kiedy Kserkses, król Persów, chciał Grecyą opanować. Umarł nagle na teatrze roku przed Chrystusem Panem 436. Z różnych dzieł jego, które starożytnością zaginęły, zostały tylko cztery księgi pieśni, w których wychwala zwycięsców podczas sławnych igrzysk Olimpijskich, Istmejskich, Pityjskich i Ne-
