Strona:Wybór pism Mieczysława Romanowskiego Tom II.djvu/104

PIAST   (przystępując). Co, pani, macie mi ogłosić?
Sęp mnie nie zastał.
ADELA   (wpatrując się w Piasta). Widzę, masz odwagę
Wielką — bezczelną.
PIAST.    Piersi moje nagie;
Siermięga tylko.
ADELA   (ze wzgardą).  Widzę, żeś w siermiędze.
Strzeż-że się mojej urągać potędze —
 (Hamując się).
Piaście —
PIAST.    Jeżelim przykry wam, odchodzę.
ADELA.   Stój!... Paść powinienbyś tu — na podłodze
Paść i mnie prosić.
PIAST.    O co?
ADELA.    O Kalinę.
PIAST.   Z waszych rąk?
ADELA   (złamanym głosem). Kmieciu, królewską dziewczynę
Za twego syna dam.
PIAST.    Za mego syna,
I wy?
ADELA.    Posłuchaj; królewska dziewczyna
Dziś jeszcze będzie twego syna żoną;
Dziś ty, kmieć, Piaście, zbratasz się z koroną,
Lecz —
PIAST.    O bogowie, przez taką synowę
Zeszłoby niebo w zagrody Piastowe;
Lecz ponoś piekłem okupić je trzeba.
Jeżeli tak jest, pani —
ADELA.    Nie chcesz nieba?
Zuchwalcze, czy ty wiesz?
PIAST.    Że moja głowa
Spaść może z karku za to —