Strona:Współczesni poeci polscy.djvu/104

utworów poprzednich. Aszera, jak wiadomo, była to hebrajska nazwa babilońsko-asyryjskiej Istary, bogini płodności. Poeta nasz wystawia jej narzekania na wyziębienie namiętności w świecie dzisiejszym, w którym zimne tłumy „zmysłową żądzę jasną, zapaloną w ust purpurze“ topią „w melancholii chmurze“ lub przelewają w „szum westchnień“, tak że „smutnie dymią ciał ogniska, a nie dają ciepła już“. „Smutna jesień“ namiętności traci „życiodajne ognie“, a w „opóźnionych pulsach świata erotyczna boska władza ledwie ciągnie dalszy byt“. Więc bogini powołuje lud do czci swojej, pragnie rzucić nań „błysk zmysłowy“, by „dzisiejszą łez opiłość w wulkaniczną zmienić miłość“ i wydać znów na świat silne pokolenie mężów, którzy nie płaczem, ale czynem zasłyną.
 Obok tego przeciwstawienia potęgi miłości zmysłowej zdenerwowaniu świata dzisiejszego, Asnyk rozpatrując się w arcydziełach sztuki greckiej, zgromadzonych we Włoszech, przeciwstawił także namiętnym targaniom się doby obecnej wiecznotrwały spokój artyzmu, nie dlatego wszelako, iżby w kontemplacyi jego zatonąć, lecz ażeby wnieść do chmurnych i burzliwych dusz choć promyczek pogody. W poemaciku: Odłamowi Psychy Praksytelesa, napisanym 7 grudnia 1864 r. prześliczną a oryginalną zwrotką siedmiowierszową, taką właśnie myśl przepro-