stości jak w interesie czysto artystycznym wykazania odrębności charakterów za pośrednictwem dykcyi także, muszą pilnie studyować te różnorodne style i stosować je w swych kreacyach. Powtóre, posługiwanie się w dramacie takiemi potęgami natury jak grzmoty, błyskawice i pioruny, wówczas właśnie się ukazujące, kiedy tego autor potrzebuje, może wprawdzie wywołać efekt, ale tylko melodramatyczny. Co do charakterów, to wszystkie prawie są gwałtowne i namiętne, a jakkolwiek zachodzą pomiędzy nimi różnice, nie rysują się one tak dobitnie, jakby tego wyrazistość dramatyczna wymagała. Hrabia August Maliński płonie żarem dla rozwódki księżnej Róży, która jako dawna kochanka zawołanego uwodziciela Łaszcza nie ma, jakby się zdawało, żadnego skrupułu w rozrywaniu ogniw życia rodzinnego i popycha Augusta ku jakiemuś stanowczemu czynowi. Hrabina Malińska, zaniedbywana przez męża, żywi także w swem sercu pewne uczucia dla innego mężczyzny; ale jako matka i kobieta religijna zezwolić na rozwód nie chce; mąż przy uderzeniu piorunu wtrąca ją w rzekę. Myślał, że przez ten postępek stanie się swobodnym, jak tego życzyła sobie księżna; ale doznaje zawodu, bo gdy „z ubiorem i włosami w nieładzie, blady, z obłąkanym wyrazem w twarzy“ staje w nocy „oblany strugą błyskawicy“ w mieszkaniu księżnej, mówiąc, że jest
