Patrz, ktoś nadchodzi.
Widzę że ziomek, lecz go nie znam jeszcze.
Mój drogi krewny; witamy was tutaj!
Już znam go teraz. — Boże! znieś zaporę,
Która nas dotąd przedzielała wzajem.
Amen, mój Panie.
Jakże tam w Szkocyi, żadnéj dotąd zmiany?
Biedna kraina, ach! ona jak upiór,
Z przestrachem własnéj przygląda się nędzy!
Już nierodzinną nazwać ją nam ziemią;
Raczéj mogiłą. Uśmiech tam niegości,
Chyba u tego który zobojętniał,
Całkiem na wszystko. Powietrze rozlega
Westchnieniem, jękiem i żałośném łkaniem,
A nikt już na to nie zwraca uwagi.
Powszechna rozpacz przesila się w bólu.
Dzwon smętném brzmieniem głosi wciąż żałobę,
Lecz po kim, o to nikt się nie zapyta,
Żywot cnych mężów snadniej tam więdnieje,
Niż kwiat z ich czapek. Zgon wyprzedza słabość.
O żywy obraz! i jaka w nim prawda!
Jakież najświeższe głoszą teraz klęski?
