Strona:Wilhelm Feldman-My artyści.djvu/077

 FELKA (wraca, zamyka za nim drzwi na klucz. Kilka chwil próbuje czem innem się zająć — nie może; wkłada nareszcie kapelusz, okrycie. — Pukanie). Kto tam?
 GŁOS (za drzwiami): Czy jest pan redaktor?
 FELKA (otwiera).
 AMA (wchodzi, zażenowana, nieśmiała. Na Felkę spogląda z pewnym przestrachem, unikając zbliżenia).
 FELKA: Nie, proszą pani.
 AMA (rozgląda się ciekawie): Szkoda…
 FELKA: Czy pani ma jakiś interes do redakcyi?
 AMA: Tak… właśnie… do redakcyi. (Kłopotliwe milczenie). A kiedy… właściwie?
 FELKA (z nagłem podejrzeniem): Czy pani do redakcyi, czy do pana redaktora?
 AMA: Ja tak… więcej w sprawie osobistej.
 FELKA: W osobistej, powiada pani, w osobi… (Pauza). Może pani zaczeka… Pro… (Podsuwa krzesło, coraz bardziej niespokojna).
 AMA: Dziękuję (zmięszana kręci się, wstaje, siada).
 FELKA (z decyzyą): Pani może… krewna…? może z rodziny?
 AMA: Ja? Co też pani?!
 FELKA: Kiedy bo…
 AMA: Ppani w błędzie… Ja tylko…
 FELKA: Pani zmieszana… Pani się wypiera… Ja mam jakieś przeczucie…