Strona:Wilhelm Feldman-My artyści.djvu/025

 BODEŃCZYK (zmieszany): Ttty… powiedz, czemu twoja matka tak mię przyjęła?
 ALFRED: A co u dyabła nas obchodzi, jak się zachowuje mieszczaństwo! (Biega wzburzony). Siadaj, proszę cię.
 BODEŃCZYK: Wiesz przecie… Jak poczuję ukłucie… spojrzeń, słów — zimno mi się robi, słowa znaleźć nie mogę.
 ALFRED: Tyś zawsze był bohaterem! Jak cię profesor wywoływał, języka zapominałeś w gębie, a zadania pisywałeś dla całej klasy.
 BODEŃCZYK: Zdaje się, że tak juź będzie przez całe życie.
 ALFRED: Gratuluję, ale nie zazdroszczę.
 BODEŃCZYK (siada skulony w kącie, zgnębiony): Słuchajno, nie masz trochę drobnych?
 ALFRED: I owszem… (Daje mu pugilares). Proszę cię.
 BODEŃCZYK: Ah, oddycham swobodniej. Od kilku dni chodzę bez grosza.
 ALFRED: Czemuś mi wprzódy nie powiedział?
 BODEŃCZYK: Nie lubię, wiesz. Nosiłem się z najrozpaczliwszymi zamiarami. Przyjąłem pisaninę u adwokata.
 ALFRED: Świństwo.
 BODEŃCZYK: Bądź spokojny. Już mnie wylali. Piszę, jak kura na piasku.