Strona:Wiktor Hugo - Rzeczy widziane 1848-1849.djvu/82

 Żołnierze wybuchają przekleństwami i ostrzeżeniami:
 — A! klempo! pójdziesz ty precz, małpo jedna! Ruszajże się, chorobo! O na się rozgląda! to szpieg! Zgolić ją!
 Kapitan wstrzymał ich:
 — Nie strzelajcie! To kobieta!
 Kobieta, która w samej rzeczy zdawała się śledzić, weszła, zrobiwszy ze dwadzieścia kroków, w małą bramkę, która się za nią zatrzasnęła.
 Ta ocalała.

 O jedenastej, wracając z barykady placu Baudoyer, zająłem moje zwykłe miejsce w Zgromadzeniu Narodowem.
 Jeden z posłów, przedtem mi nieznany, a o którym dowiedziałem się później, że się nazywał Belley, inżynier, zamieszkały przy ulicy des Tournelles, usiadł przy mnie i rzekł:
 — Panie Hugo, podłożono ogień pod pański dom; powstańcy zakradli się przez małe drzwiczki od zaułka Guéménée.
 — A rodzina moja?
 — W bezpieczeństwie.
 — Zkąd pan to wiesz?
 — Przychodzę ztamtąd. Nie będąc znanym, mogłem przejść przez barykadę i doszedłem aż tu. Rodzina pańska schroniła się najprzód do merostwa. Byłem tam i ja. Widząc, że niebezpieczeństwo minęło, poprosiłem panią Wiktorową Hugo, ażeby poszukała jakiego innego schronienia. Znalazła je dla siebie i dla dzieci u zduna, nazwiskiem Martignon,