Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz4.pdf/308

 — Dziękuję panu — rzekł chłopczyk.
 — Jak ci na imię — zapytał Laigle.
 — Franuś, przyjaciel Gavrocha.
 — Zostań z nami — rzekł Laigle.
 — Siadaj do śniadania — dodał Grantaire.
 Dziecię odpowiedziało:
 — Nie, muszę należeć do orszaku; moim obowiązkiem jest wołać: precz z Polignac’em.
 I dygnąwszy nogą, co znaczyło ukłon głęboki, chłopczyk poszedł.
 Grantaire po jego odejściu zabrał głos:
 — To ulicznik najlepszej rasy. W rodzaju uliczników są różne odmiany. Ulicznik dependent zowie się szlifibrukiem, ulicznik kucharz — kuchcikiem, ulicznik piekarz — piekarczykiem, ulicznik lokaj — grumem, ulicznik marynarz — chłopcem okrętowym, ulicznik malarz — rozcieraczem farb, ulicznik kupiec — popychadłem.
 Tymczasem Laigle rozmyślał i po chwili rzekł półgłosem:
 — A — B — C, to znaczy pogrzeb Lamarqua.
 — Wysoki blondyn — dodał Grantaire — to Enjolras; widać cię wzywa.
 — Czy pójdziemy? — zapytał Bossuet.
 — Deszcz pada — rzekł Joly. Przysiągłem, że pójdę w ogień, ale nie w wodę. Nie chcę się zakatarzyć.
 — Ja zostaję — wtrącił Grantair. Wolę śniadanie, niż pogrzeb.
 — Wniosek: zostajemy — zakończył Laigle. Więc pijmy. Zresztą można nie być na pogrzebie, a należeć do ruchawki.
 Laigle zatarł ręce:
 — Więc wracamy do czasów lipcowych.
 — Słowo daję, nic mię te głupstwa nie obchodzą — rzekł Grantaire. Wcale nie gniewam się na rządy Ludwika Filipa.