Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz4.pdf/151

podniósł ją z szczególną siłą i oparł o jędną z przednich nóg słonia. W miejscu, gdzie drabina dochodziła do góry było można dojrzeć rodzaj czarnego otworu w brzuchu kolosu.
 Gavroche wskazał drabinę i otwór swoim gościom i rzekł:
 — Maszerujcie.
 Dwaj mali chłopcy patrzyli na siebie przestraszeni.
 — Boicie się smyki! — zawołał Gavroche.
 I dodał:
 — Zobaczycie.
 Objął silnie chropowatą nogę słonia i w okamgnieniu, nie opierając się o drabinę, dostał się do otworu. Wszedł tam jak wąż, wślizgujący się w rozpadlinę skały i zniknął, a w chwilę potem dwaj malcy zobaczyli niewyraźnie rysującą się, niby cień białawy i niepewny, jego bladą twarz, wychyloną z otworu pełnego ciemności.
 — A więc — zawołał — właźcie smyczęta, zobaczycie, jak tu wybornie! Właź ty — rzekł do starszego — podam ci rękę.
 Malcy trącili się łokciami; ulicznik nabawiał ich strachem i ośmielał zarazem, a zresztą deszcz padał coraz większy. Starszy zdecydował się. Młodszy, widząc, że brat wchodzi na drabinę, a on pozostaje sam między stopami ogromnej bestji, miał wielką ochotę płakać, ale nie śmiał.
 Starszy gramolił się, drżąc cały, na szczeble drabiny; Gavroche tymczasem ośmielał go wykrzyknikami, jakich fechmistrz używa do swoich uczniów, albo mulnik do swych mułów:
 — Nie bój się!
 — Oto tak!
 — Dalej! dalej!
 — Postaw tu nogę.
 — Daj tu rękę.
 — Śmiało!