Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz4.pdf/142

 A widząc, że piekarz, przyjrzawszy się trzem biesiadnikom, brał się do chleba żytniego, zapuścił głęboko palec w głąb nosa, z tak imponującem wciągnięciem weń powietrza, jakby na końcu tego palca była szczypta tabaki Fryderyka Wielkiego, i zawoła na piekarza z wyrazem oburzenia:
 — Kekseks?
 Tych z pomiędzy czytelników, którzyby mieli ochotę w tem zainterpelowaniu piekarza przez Gavroche’a upatrywać jakiś wyraz ruski lub polski (sic!), albo jeden z tych dzikich krzyków, któremi Jowaje lub Botokudy rzucają sobie z nad brzegu jednej nad brzeg drugiej rzeki, w głębiach pustyni, mamy za obowiązek ostrzedz, że to jest frazes, który sami (ci nasi czytelnicy) mówią codziennie, i który w ustach paryzkiego ulicznika zastępuje zdanie: qu’est-ce que c’est que cela? (a to co jest?).
 Piekarz zrozumiał doskonale i odpowiedział:
 — Ależ to jest chleb, bardzo dobry chleb, drugiego gatunku.
 — Inaczej mówiąc: „koń“ obrzydły! — odparł z spokojnem oburzeniem Gavroche. — Białego chleba, chłopcze! bułki prawdziwej! ja funduję!
 Piekarz nie mógł powstrzymać uśmiechu i krając chleb biały, patrzył na nich z wyrazem współczucia, który obraził Gavroche’a.
 — Patrzajcie-no go, bułkarz! i skąd mu przyszło takim łokciem nas mierzyć!
 Wszyscy trzej, postawieni jeden na drugim, niebardzoby przewyższyli trzy łokcie.
 Gdy chleb został pokrajany, a piekarz schował sou, Gavroche odezwał się do dwóch malców:
 — Pałaszujcie!
 Chłopcy patrzyli na niego zdziwieni.
 Gavroche zaczął się śmiać.
 — Ach! no! doprawdy, toć to jeszcze nic nie wie, to takie małe!
 I rzekł do nich: