Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz2.pdf/150

 Thenardierowa raczyła odpowiedzieć:
 — Pończochy, alboż nie widzicie? Pończochy dla moich córeczek, które ich prawie nie mają, i ot chodzą teraz boso.
 Człowiek spojrzał na biedne czerwone nóżki Cozetty i mówił dalej:
 — A kiedy skończy tę parę pończoch?
 — Ma jeszcze roboty na dobre trzy lub cztery dni, próżniaczka.
 — A ile może być warta taka para pończoch ukończona?
 Thenardierowa spojrzała na niego pogardliwie.
 — Najmniej trzydzieści su.
 — Oddałabyś je pani za pięć franków? — zapytał człowiek.
 — Do djaska! — zawołał parskając grubym śmiechem furman, który się przysłuchiwał — pięć franków! Chyba kpi sobie! pięć franków.
 Thenardier, uznał za stosowne głos zabrać.
 — Niezawodnie, jeżeli pan masz fantazją je nabyć, oddamy tę parę pończoch za pięć franków. Nie możemy odmawiać podróżnym.
 — Ale trzeba natychmiast zapłacić — dodała Thenardierowa krótko i stanowczo.
 — Kupuję tę parę pończoch — odpowiedział, wyjmując z kieszeni sztukę pięciofrankową i kładąc na stole dodał — płacę zaraz.
 Potem obrócił się do Cozetty:
 — Teraz twoja praca do mnie należy. Baw się, moje dziecko.
 Furman był tak wzruszony sztuką pięciofrankową, że porzucił szklankę i przybiegł.
 — Dalibóg prawda! — zawołał przypatrując się: — Prawdziwe zadnie koło! i niefałszywe!
 Thenardier zbliżył się i milcząc schował pieniądz do kieszeni.
 Thenardierowa nie mogła odmówić. Zagryzła wargę, twarz jej przybrała wyraz nienawiści.