Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz2.pdf/147

pospolitego wybiegu dzieci zawsze wylękłych. Skłamała.
 — Proszę pani, sklep piekarza był zamknięty.
 — Trzeba było stukać.
 — Stukałam, proszę pani.
 — I cóż?
 — Nie otworzyli.
 — Dowiem się jutro czy to prawda — rzekła Thenardierowa — a jeżeli kłamiesz, będziesz się miała z pyszna. Tymczasem oddaj sztukę piętnastosusową.
 Cozetta wsunęła rękę do kieszeni fartuszka i zzieleniała. Pieniądza nie było w kieszeni.
 — No! — krzyknęła Thenardierowa — czyś nie słyszała?
 Cozetta wywróciła kieszeń, była próżną. Gdzie się podział pieniądz? Nieszczęśliwa nie mogła wyrzec słowa. Stanęła jak wryta.
 — Co! zgubiłaś sztukę piętnastosusową? warczała Thenardierowa, a może chcesz mi ją ukraść?
 I wyciągnęła rękę po dyscyplinę zawieszoną w rogu komina.
 To poruszenie przywróciło przytomność Cozecie. Zawołała:
 — Przebacz pani! przebacz, już więcej tego nie zrobię.
 Thenardierowa zdjęła dyscyplinę.
 Tymczasem człowiek w żółtym surducie nieznacznie poszukał w kieszeniach kamizelki. Inni podróżni pili lub grali w karty i nie zwracali uwagi.
 Przerażona Cozetta wcisnęła się z przestrachem w kąt komina, usiłując skryć swe członki w pół nagie. Thenardierowa podniosła rękę.
 — Za pozwoleniem pani — rzekł człowiek — w tej chwili widziałem coś wypadającego z kieszeni tej małej. Może to samo.
 Pochylił się i zdawał czegoś szukać na ziemi.
 — Właśnie! proszę — rzekł podnosząc się.