Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz2.pdf/124

rzekła — niema wody! potem umilkła na chwilę. Dziecię wstrzymało oddech.
 — Ba! — mówiła dalej Thenardierowa, przypatrując się szklance z wodą; — tego wystarczy.
 Cozetta zabrała się znów do roboty, ale przez dobry kwadrans serce gwałtownie skakało jej w piersiach.
 Rachowała upływające minuty, pragnąc jak najprędzej doczekać się jutra.
 Niekiedy pijący za stołem wyglądając na ulicę wołali: — Ciemno jak w piecu! — lub: — kot by zabłądził bez latarki o tej godzinie!
 Nagle wszedł kramarz, który stanął na nocleg w oberży i rzekł surowo:
 — Nie napojono mojego konia.
 — Gdzież tam, napojono — rzekła Thenardierowa.
 — Powiadam ci moja matko, że nie — odparł kramarz.
 Cozetta wylazła z pod stołu.
 — Ale tak, panie, koń pił, pił z wiadra pełniuteńkiego, samam mu podawała wodę i mówiłam do niego.
 Nie było to prawdą. Cozetta kłamała.
 — Patrzajcie ją, nie większa od pięści a łże aż ściany trzeszczą — zawołał kramarz. Powiadam ci mała hultajko, że nie pił. Dyszy on w taki sposób, gdy się nie napije, że poznam zaraz.
 Cozetta upierała się dodając głosem ochrzypłym z trwogi ledwie dosłyszanym:
 — I jak pił jeszcze!
 — No, dość tego — zawołał rozgniewany kramarz — napoić mego konia i basta!
 Cozetta wróciła pod stół.
 — Naturalnie — rzekła Thenardierowa — jeżeli koń nie pił, trzeba go napoić.
 Potem oglądając się, dorzuciła:
 — No, ty tam gdzie się chowasz?