Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.IV.djvu/101

101

KOŚCIÓŁ PANNY MARYI W PARYŻU.

 Filozof, postawiwszy światło na ziemi, usiadł na posadzce i zawołał, z uniesieniem ściskając kozę:
 — Śliczne zwierzątko! dowcipne, grzeczne i uczone! Dżali, czyś nie zapomniała twoich sztuczek? Jak chodzi Jakób Charmolue?...
 Czarny mężczyzna nie pozwolił mu skończyć. Zbliżył się do Grintoira i trącił go w ramię. Grintoire podniósł się, mówiąc:
 — Prawda, zapomniałem, że nam pilno; przecież, mój panie, to nie racya, żeby w ten sposób przymuszać kogoś. Moja droga, twoje życie i Dżali jest w niebezpieczeństwie. My, twoi przyjaciele, przychodzimy cię ratować. Pójdź z nami.
 — Czy w rzeczy samej? — zapytała zmieszana.
 — Nie inaczej. Pójdź prędzej!
 — Dobrze — wyjąkała. Ale dlaczego twój przyjaciel nic nie mówi?
 — Bo taki już z niego dziwak — odpowiedział Grintoire.
 Musiała na tem usprawiedliwieniu poprzestać. Grintoire wziął ją za rękę, towarzysz podniósł z ziemi latarnię i poszedł naprzód. Strach odebrał przytomność dziewczynie i pozwoliła się prowadzić. Koza szła wesoło za nimi, zadowolona z widzenia Grintoira; wciąż plątała się pomiędzy jego nogami, że omało kilkakroć nie upadł.
 — Otóżto życie! — mówił filozof, potykając się — często najlepsi przyjaciele nas gubią!
 Zeszli śpiesznie ze schodów wieży, przeszli przez kościół ciemny i pusty, a jednak rozlegający się odgłosem wrzawy ulicznej i wyszli na dziedziniec przez