Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/451

Czarownica nie uciekła ulicą Baranią. Łańcuch zaciągniętym tam był noc całą i strażnik nikogo przechodzącego nie widział.
 Tristan, którego twarz zasępiała się coraz bardziej, spytał Guduli:
 — Co na to masz do powiedzenia?
 Ona i temu wypadkowi usiłowała stawić czoła.
 — To wielmożny panie, że nie wiem, żem się omylić mogła. Jakoż, w istocie, myślę, że się przebrała na drugi brzeg wody.
 — W stronę tedy przeciwną — mówił Tristan.
 — Ależ nie jest prawdopodobnem, by się odważyła wracać do Grodu, gdzie ją ścigano. Kłamiesz tedy stara...
 — Przytem — napomknął żołdak pierwszy — nie ma żadnej łodzi, ani u tego, ani u tamtego brzegu.
 — Wpław się rzuciła — jękła kobieta, broniąc pozycji do ostatka.
 — Alboż białogłowy mogą pływać! — wtrącił żołdak.
 — A do szatana! długoż­ૹto nas myślisz okłamywać? — zawołał Tristan z gniewem. Czarownicy licho nie weźmie, na jej zaś miejscu ciebie tymczasem powieszę. Kwandransik pytałki wyciągnie ci kostkę prawdy z gardła. Chodźno wacani za nami.