Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/297

 — Tem nie mniej przecież nędznie jakoś około waszmości.
 — Nędznie, tak, ale nieszczęśliwie nie.
 W tej chwili dał się słyszeć odgłos jazdy konnej i rozmawiający ujrzeli na końcu ulicy rozwijającą się kompanję łuczników pocztu królewskiego ze wzniesionemi lancami z dowódzcą na czele. Kawalkada była świetną i pysznie hasała po dudniącym bruku.
 — Dziwnie się patrzysz mistrzu na tego wojaka! — rzekł Gingoire do archidjakona.
 — Bo mi się zdaje, że go sobie przypominam.
 — A jakże by mu było na imię?
 — Jeżeli się nie mylę — odpowiedział archidjakon — zowie się Phoebus de Châteaupers.
 — Phoebus! Ciekawe imię. Jest także pewien Phoebus hrabia de Foix. Pomni mi się żem znał dziewczynę, która nie zaklinała się inaczej jeno na imię Phoebusa.
 — Chodź waszmość za mną — przerwał ksiądz — mam ci coś do powiedzenia.
 Od zjawienia się oddziału konnego, niepokój jakiś przebijał z pod lodowatej powierzchowności archidjakona. Począł iść. Gringoire szedł za nim przyzwyczajony do słuchania go, jak i wszystko co się raz zbliżyło do tego człowieka pełnego wyższości i przewagi. Doszli milcząc do ulicy