Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.I.djvu/387

gotowe uklęknąć. Zdawało się im, że weszły do kościoła podczas rozpamiętywania Męki Pańskiej.
 Nareszcie Gerwaza najciekawsza z trzech i wskutek tego najmniej czuła, spróbowała wejść w rozmowę z pustelnicą:
 — Siostro! siostro Gudulo! Powtórzyła ten wykrzyknik aż trzy razy, podnosząc głos za każdym razem. Pustelnica nie poruszyła się; ani słowa, ani spojrzenia, ani westchnienia, ani znaku życia.
 Po kolei i Oudarda, głosem słabszym i bardziej ujmującym, zawołała:
 — Siostro! siostro święta, Gudulo!
 Toż samo milczenie, ta sama nieruchomość.
 — Dziwna kobieta! — wykrzyknęła Gerwaza — wystrzał z moździerza jej by nie poruszył.
 — Ogłuchła może — rzekła Oudarda.
 — Może oślepła — dodała Gerwaza.
 — Lub też umarła — zauważyła Mahietta.
 To pewne, że jeżeli dusza jeszcze nie porzuciła tego bezwładnego, uśpionego ciała, to w każdym razie skryła się w takich głębokościach, dokąd wrażenia organów zewnętrznych wcale nie dochodziły.
 — Trzeba chyba będzie — rzekła Oudarda — zostawić placek na okienku; dzieciak go jaki weźmie. Jakby ją obudzić?
 Eustaszek, którego uwaga była do tej chwili