Strona:Wiktor Hugo - Człowiek śmiechu (wyd.1928) T.1-2.djvu/107

 Z tem wszystkiem, kościsty palec doktora, jakby pies stojący do zwierzyny, uparcie się wyciągał, naprężony ku tej brudno-błękitnawej plamce, która się zdawała grozić na widnokręgu.
 Z kolei patron utkwił wzrok w tej plamie.
 — W istocie — mruknął z cicha — nie jest to niebo, ale chyba chmura.
 — Chmura błękitnawa gorsza sto razy od chmury czarnej — rzekł doktór.
 I dodał:
 — To chmura śnieżna.
 — La nube de la nieve — szepnął patron, jakby się starał lepiej rzecz zrozumieć, przetłomaczywszy ją sobie po swojemu.
 — Ale czy ty wiesz, co to jest obłok wzdęty śniegiem? — spytał doktór.
 — Nie, nie wiem.
 — To się zaraz dowiesz.
 Patron jął się znowu wpatrywać w widnokrąg.
 Bacznie rozpatrując chmurę, mruczał tymczasem pomiędzy zębami:
 — Miesiąc nawałnicy, miesiąc deszczu, kaszlący styczeń i płaczący luty — oto cała zima naszej Asturji. Nasz deszcz jest ciepły. Śniegi w górach tylko u nas znajdzie. O, tam to nie właź w drogę lawinie. Lawina o nic nie pyta. Lawina to zwierzę.
 — Ale trąba to coś gorszego. Trąba to potwór — rzekł doktór.
 Doktór, po chwili milczenia, dodał:
 — Będziesz ją tu miał za chwilę.
 Rzekł dalej:
 — Kilka naraz wiatrów zabiera się jednocześnie do roboty. Jeden z nich, tęgi wiatr od zachodu; drugi, powolny, ze wschodu.
 — Ten to obłudnik — rzekł na to patron.
 Obłok błękitny wzbierał coraz mocniej.
 — Jeżeli śnieg — ciągnął dalej doktór — niemało daje do roboty, kiedy z gór zlata, to cóż dopiero taki, który się wali od bieguna.