Strona:Walgierz Aryman Godzina (Żeromski).djvu/072

 — Ktośkolwiek jest — daj koncerz!
 — Poprzysiąż mi wiarę wieczną, miłość wieczną.
 — Ktośkolwiek jest, przysięgam ci wiarę wieczną, jeno mię puść.
 — Twarz moja jest potworna, a ciało krzywe.
 — Gdybyś była potworna stokroć bardziej, niż jesteś, przysięgam ci wiarę wieczną, miłość wieczną, — jeno mię puść.
 — Jestem straszna i bardzo stara...
 — Pokocham cię, jeno mię puść.
 — Jam to jest Wiślimierzowa rodzona siostrzyca. Imię me Zdrada.
 — Piękne jest imię twoje, kochanko Zdrado. Obejmę cię uściskiem, — jeno mię puść.
 — Jeśli mię weźmiesz za żonę, tem oto dłutem i obcęgami, które Mściw piastuje, odkręcę śruby, rozłamię ogniwa kuny.
 — Żono ma wieczna, odkręć śruby zardzewiałe. Oto ręce pragnące uścisku...
 — Przysięgaj na miecz rycerski, na pawęż...
 — Przysięgam na miecz rycerski, na pawęż i na pas, że cię na wieki poślubię, o, Zdrado, jedyna, co-ś mnie w ciemnicy nie zapomniała...
 Wtedy odemknie siostra Zdrada kluczem ze skarbca wykradzionym zamki klubów, a zardzewiałe mutry odkręci, spojenia zaklepane rozłamie.
 Ręka Walgierza w przestworzu błądzi...
 Popręg żelazny z pod ramion spadł jak pas niciany. Z gardzieli kuna odeszła, jak miękki kołnierz. Z nóg się zsuwają żelaza...
 Namacał rycerz w ciemności kurczem miłosnym