Strona:Walery Przyborowski - Bitwa pod Raszynem.djvu/98

 Janek powstawszy ujrzał wozy cygańskie już zaprzężone i spakowane — na jednym z nich siedziały stare kobiety i dzieci — wszystko było gotowe do podróży. Stary cygan stał na uboczu i paląc nieodstępną fajkę, rozmawiał po cichu z dwoma innymi.
 — Czy my pojedziemy? — spytał Janek swego towarzysza.
 — Tak.
 — A nie wiesz dokąd?
 — Hm! — ruszył ramionami cygan, wyszczerzając zęby — to tylko Romno wie.
 — A któż to jest Romno?
 — O ten! — mruknął, wskazując wzrokiem na starego cygana.
 — To wasz król?
 — Tak.
 Teraz Janek począł się uważniej przypatrywać Jego Królewsko-Cygańskiej Mości. Istotnie wyglądał on bardzo poważnie i ubrany też był wspanialej, a nadewszystko cało i porządnie, czego o jego poddanych nie można było powiedzieć. Wciąż stał na uboczu i paląc fajkę rozmawiał z dwoma cyganami.
 Tymczasem wyrostek rzekł do Janka:
 — Będziesz jadł?
 — I owszem — i mojej psinie wartoby dać śniadanie.
 Cygan nic nie rzekł, tylko sięgnął ręką w za-