Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/403

 — Jakto, wielmożny pan nie wie o skardze pana Żachlewicza?
 — Ani słowa!
 Żyd aż poskoczył w górę.
 — Ajaj! pan komornik Gramarski już od kilku dni komissjonuje, a wielmożny pan, ani jaśnie wielmożny dziedzic nic nie wie!
 — O cóż to chodzi?
 Żyd zawahał się nagle.
 — Ny, to na co ja mam mówić, może to wszystko nieprawda.
 — Ale cóż takiego do licha?
 — Ny, to ja wielmożnemu panu powiem...
 — Jak słychać — dodał zniżając głos — były komisarz pana grafa z Orkizowa, pan Żachlewicz, wytoczył proces przeciw testamentowi nieboszczyka starościca.
 — Jakto?
 — Hoho, proszę wielmożnego pana, jak ja tylko posłyszał że pan Żachlewicz jedzie do Drezna — prawił żyd cmokając językiem — to ja już zaraz mówiłem, nie na darmo on tam pojechał.
 Katilina rzucił się niecierpliwie.
 — Pal cię djabli z twojemi domysłami, gadaj mi co wiesz o procesie!
 — Niech wielmożny pan słucha. Pan Żachlewicz przywiózł z Drezna jakieś dowody, że przepraszam honor wielmożnego pana, nieboszczyk starościc nie był jak to mówią spełna rozumu, tak niby myszygene, wielmożny panie.