Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/398

żnego pana wszystko już z góry zrobił.
 — Masz czas na chwilkę?
 — Tylko dla wielmożnego pana.
 — Chciałbym kilka słów pomówić z tobą na osobności.
 Organista aż rumieńcem nabiegł, taka owładnęła go ciekawość, którą jak wszyscy ludzie dowcipni w wysokim stopniu posiadał z natury.
 — Niech wielmożny pan pozwoli do alkierza.
 — Prowadź!
 Organista zwinął się prędko po szynkowni. Surę i Szmula postanowił przed szynkwasem, i co tchu stawił się na rozkazy Katiliny, prowadząc go przed sobą do ciasnego, betami zarzuconego alkierza.
 — Niech wielmożny pan siada — zapraszał, kulawy podsuwając stołek.
 Katilina usiadł, zapaliwszy naprzód sygaro.
 — A teraz co wielmożny pan rozkaże? — zapytał Organista.
 — Chciałbym się od ciebie czegoś dowiedzieć mój Chaimie.
 — Dowiedzieć! — powtórzył żyd przeciągle jakby cokolwiek zawiedziony w oczekiwaniu.
 — Tylko z łaski swojej mów mi szczerze co myślisz, albo nie mów nic zgoła.
 — Wielmożny pan coś z daleka zajeżdża.
 Katilina puścił kilka sporych kłębów dymu i osłoniwszy się w gruby obłok, ozwał się po chwili.
 — Mówią, że znasz na palcach całą okolicę.